Om 9 uur met 2 busjes naar het nationaalpark in de buurt. Een busje met 3 paardrijders, alle drie hebben ooit paardrijles gehad. De twee anderen zonder veel paardrij-ervaring zagen af van deze rit. Carmen (met ook wel wat paardrij-ervaring in het verleden) uit schrik voor de val van haar paard en Luka met geen verdere ervaring, gingen liever wandelen.

We waren nu met 9 wandelaars. Daarnaast een groepje met Hester, Gonzalo, baby Mila, Tom, Carmen en Alex: dit laatste groepje wandelde ca 10 km in Cerro Castilla, waarvan Mila 6 km in de draagzak zat.

Mijn groep zou 1300 meter omhoog lopen, met 2 gidsen. De paardrijders voegden zich na circa anderhalf uur lopen bij ons en lieten de paarden achter op een wei. Van 10.45 tot circa 13 uur liepen we bijna continu naar boven en bereikten een mooi uitzichtpunt enigszins in de luwte van een koude wind. Denk aan sjaal om het hoofd, vest en jas aan, plastic regenjas over de broek..

We aten onze lunch daar en het zou nog 40 minuten naar boven lopen zijn, circa 300 m klimmen. Ik zag er vanaf en had het prima gevonden om met luisterboek aan rustig in mijn eentje naar  beneden te lopen, maar de gids Javier stond erop bij mij te blijven. Hij had verantwoordelijkheid en niemand mocht alleen lopen. Heel vreemd want het pad was echt niet moeilijk en op vakanties in Oostenrijk lopen we altijd alleen, over veel gevaarlijker paden. Maar goed, hij zei dat we een leuk gesprek konden hebben en dat bleek ook zo. Een paar interessante dingen eruit:

Zowel de Rosa mosqueta (Rozenbottel: Rosa rubiginosa ) als lupine zijn exoten in Chili en een echte plaag. Beide soorten verdringen lokale soorten. Ik denk dat de rosa mosqueta lastiger te verwijderen is vanwege de uitgroei via de wortels en de doornen. Iedereen vindt de lupines prachtig, wij ook. 

Javier vindt het in Cerro Castillo leuker dan in Puerto Rio Tranquillo, het is in Cerro iets kouder, sneeuw blijft beter liggen en hij houdt van de sneeuw, en skiën. Er valt wel minder sneeuw dan vroeger. Ook zijn de wegen beter rond Cerro, en daarnaast vindt hij Puerto te toeristisch en ergert hij zich aan sommige gidsen. Het is een vrij beroep, iedereen mag zich gids noemen en sommige gidsen raken dronken. 

Hij had net in maart zijn gidsdiploma gehaald waarmee hij ook in natuurparken mag gidsen. Hij doet het al 5 jaar. Hij had onlangs een halve hectare grond gekocht  in Cerro  en wil er nu een huis bouwen en groente verbouwen.

Maria Jose blijkt zijn vriendin, maar zij vindt Puerto rio Tranquillo leuker. Heeft net een stukje grond gehuurd en wil daar een busje op zetten en daarin wonen. Lastig.. De tijd zal het leren. 

Later sprak ik Maria Jose nog, ze is 29 jaar: Haar moeder dringt er erg op aan dat ze een partner kiest en kinderen krijgt. Maar ze heeft al eens samengewoond met iemand en dat voelde als een zeer beperkend huwelijk. En ze wil nog zoveel: Duits leren, leraar worden (ze is psychologe), iets met de natuur (ze schrijft nu programma’s waarmee ngo’s subsidies kunnen krijgen), en ze vindt gewoon zoveel dingen leuk, dat ze de draad van haar leven dreigt kwijt te raken. Terugkijkend op het afgelopen jaar zag ze vooral dingen die ze was begonnen en niet heeft afgemaakt. Ik vertelde wat over mijn leven en mijn les dat je beter een pad kan ingaan en het afmaken en dan eventueel daarna stoppen en iets nieuws beginnen. Maar het pad wel helemaal afgaan. Alleen dan weet je zeker dat je iets niet wil. Of misschien wil je het wel een tijdje, maar na een paar jaar niet meer. Zo hadden we een leuk gesprek.