Chili heeft een overheidsprogramma voor de weinig bevolkte gebieden. Men kan zich hier gaan vestigen en krijgt dan wat geld mee van de overheid.  Website zoek ik er later bij

Buurland Argentiie zal het dan minder makkelijk inpikken. Ook kan natuur dan beter beheerd worden.

Orlando verkreeg op deze manier 1500 ha. land, aan de westkant van de rivier, aan de andere kant van de doorgaande weg. Voor boodschappen moet hij de rivier overvaren.

In 24 dagen liep hij er heen vanuit zijn ouderlijk huis met 15 koeien mogelijk nog wat dieren, zoals paarden en een hond. Circa 1989, 30 jaar geleden. Hij is nu circa 55, en zal toen dan cica 25 geweest zijn. Heeft nu 50 vleeskoeien. 

Hij bouwde er zelf een hutje en leefde er alleen en leerde er te leven met en van de natuur. Eenzame tijden, soms barre omstandigheden. Het is niet voor niets zo weinig bevolkt.

Het regent er veel (700mm??), harde wind, poema's, geen internet, geen electra etc. (nu wel een zonnepaneel).

Orlando kapte hout met een motorzaag op benzine, maakte er een vlot van en liet zich stroomafwaarts zakken naar zee. Hij verkocht het hout en liep terug naar huis, circa 30 km. om weer boodschappen doen. Groente verbouwen gaat daar niet. Vak bij zijn huis is het zeer nat.

Eigenlijk is hij nu boer? En in de zomermaanden ook chauffeur.

Later hoorden we dat veel Chilenen hier alle werk aanpakken in de zomermaanden, en daarna is er totaal geen werk meer. Wie kan werken: werkt in de supermarkt, als gids, als babysitter, als schipper op de boten naar de Marmor grotten, als chauffeur etc.

Sinds 2 jaar heeft hij gezelschap an Enzo. Samen legden ze een pad aan inclusief hangbrug, het lastigste onderdeel.

Het pad was pas net een maand geleden gereed gekomen en wij waren de 2e groep die het liep.

Enzo was onze gids en via hem kregen we het verhaal te horen. 

Enzo had bosbouw gestudeerd en had ook permaculturboerderijen bezocht. Hij wilde ons vooral de natuur laten zien.

Bijzonder van het pad was ook dat de grond enorm veerde als je erover liep: vol organisch materiaal.

Na anderhalf uur klauteren hielden we pauze op het hoogste punt van het pad met mooi uitzicht op de verder gelegen gletscher.

Daar sprak Enzo met Orlando via de walkie-talkie, die vertelde dat een deel van het pad, waar een brug over het water ging, flink onder water stond. Maria Jose vertelde onze opties: teruggaan over hetzelfde pad en naar het huis van Orlando en daar wachten of toch de wandeling afmaken: nog 20 minuten natuurpad en daarna zou het 2 uur vlak lopen zijn, maar wel natte voeten/onderbenen, ze wezen wel 20 cm aan als waterhoogte.  Erik wilde wel, Wilma en Jasmijn ook en Maarten.

Maar er bleek helemaal geen brug te zijn en ze kregen geen natte voeten. Ze hadden een geweldige tocht gehad, door prachtig oerbos. We vroegen ons af waarom Orlando dit verteld had. Wilde hij ons afschrikken of alleen de echte diehards mee hebben? 

Enzo kon nu wel veel beter zijn verhalen kwijt, zoals de namen van een aantal planten, die de Mapuchos aan die planten hadden gegeven. Zoals de liefdesplant (plantje met blaadjes met ogen er in, die naar elkaar toe groeiden).

Binnenkort komen er 2 vrijwilligers die worden opgeleid als gids; ze gaan deze tour dan lopen in kleinere groepjes. Enzo moet tot zijn verdriet dan op kantoor zitten om mensen te werven voor deze tour. Het liefst is hij in de natuur.

Enzo vertelde dat ze bezoek hadden gehad van  een Chinees en een Indiër; beiden heeft hij rondgeleid. Ze hadden interesse het land te kopen voor ruim 1 miljoen euro. Orlando weet nog niet wat hij wil, begreep ik. Waarschijnlijk ziet het land er over 10 jaar heel anders uit