Om 9 uur vertrokken we weer met het busje van onze chauffeur Orlando en dit keer ook met de eigen auto van Maria Jose. 3 personen extra dit keer, waaronder een extra gids: Enzo. We reden even langs het 2e huis van Orlando waar hij met zijn vrouw/vriendin woont. Hij nam een zak met gamachen mee voor ons (schoen en onderbeen beschermers).
Foto: prachtig zicht met regenboog even later, en mooie lupines op de voorgrond.
met Lathyrus, we zagen hier ook de Notro -bomen met rode bloemen
Dichterbij kwamen we vandaag niet. Onderweg hiernaartoe hoorden we over de aardverschuiving van vorig jaar. Daarbij was een flink stuk van de doorgaande weg waar wij over reden onder water komen staan. 6 meter zelfs! Er ontstond ter plekke een meer, wij zagen de dode bomen in het meer.
Onze jonge gids Enzo vertelde erover: hij was op weg naar het huis van Orlando en kon niet verder.
Hij gebruikte toen maar een kajak.
De weg zelf was pas 8 jaar geleden gereed gekomen, daarvoor ging men te paard naar de andere kant. Zo reisde Orlando als een soort goucho.
Chili heeft een overheidsprogramma voor de weinig bevolkte gebieden. Men kan zich hier gaan vestigen en krijgt dan wat geld mee van de overheid. Website zoek ik er later bij
Buurland Argentiie zal het dan minder makkelijk inpikken. Ook kan natuur dan beter beheerd worden.
Orlando verkreeg op deze manier 1500 ha. land, aan de westkant van de rivier, aan de andere kant van de doorgaande weg. Voor boodschappen moet hij de rivier overvaren.
In 24 dagen liep hij er heen vanuit zijn ouderlijk huis met 15 koeien mogelijk nog wat dieren, zoals paarden en een hond. Circa 1989, 30 jaar geleden. Hij is nu circa 55, en zal toen dan cica 25 geweest zijn. Heeft nu 50 vleeskoeien.
Hij bouwde er zelf een hutje en leefde er alleen en leerde er te leven met en van de natuur. Eenzame tijden, soms barre omstandigheden. Het is niet voor niets zo weinig bevolkt.
Het regent er veel (700mm??), harde wind, poema's, geen internet, geen electra etc. (nu wel een zonnepaneel).
Orlando kapte hout met een motorzaag op benzine, maakte er een vlot van en liet zich stroomafwaarts zakken naar zee. Hij verkocht het hout en liep terug naar huis, circa 30 km. om weer boodschappen doen. Groente verbouwen gaat daar niet. Vak bij zijn huis is het zeer nat.
Eigenlijk is hij nu boer? En in de zomermaanden ook chauffeur.
Later hoorden we dat veel Chilenen hier alle werk aanpakken in de zomermaanden, en daarna is er totaal geen werk meer. Wie kan werken: werkt in de supermarkt, als gids, als babysitter, als schipper op de boten naar de Marmor grotten, als chauffeur etc.
Sinds 2 jaar heeft hij gezelschap an Enzo. Samen legden ze een pad aan inclusief hangbrug, het lastigste onderdeel.
Het pad was pas net een maand geleden gereed gekomen en wij waren de 2e groep die het liep.
Enzo was onze gids en via hem kregen we het verhaal te horen.
Enzo had bosbouw gestudeerd en had ook permaculturboerderijen bezocht. Hij wilde ons vooral de natuur laten zien.
Hier was ons eerste vertelpunt. Het is echt een prachtig gebied, het pad redelijk zwaar om te lopen, omdat het echt vrij steil was. Ze hadden voldoende jonge boomstammen gebruikt die als leidraad dienden.
Het hielp enorm dat wij allemaal veel ervaring hadden in bergwandelen, en bergschoenen aanhadden. Ik geloof dat Enzo zich verbaasde hoe makkelijk wij, ouderen, dit pad liepen.
Bijzonder van het pad was ook dat de grond enorm veerde als je erover liep: vol organisch materiaal.
Na anderhalf uur klauteren hielden we pauze op het hoogste punt van het pad met mooi uitzicht op de verder gelegen gletscher.
Daar sprak Enzo met Orlando via de walkie-talkie, die vertelde dat een deel van het pad, waar een brug over het water ging, flink onder water stond. Maria Jose vertelde onze opties: teruggaan over hetzelfde pad en naar het huis van Orlando en daar wachten of toch de wandeling afmaken: nog 20 minuten natuurpad en daarna zou het 2 uur vlak lopen zijn, maar wel natte voeten/onderbenen, ze wezen wel 20 cm aan als waterhoogte. Erik wilde wel, Wilma en Jasmijn ook en Maarten.
Maar er bleek helemaal geen brug te zijn en ze kregen geen natte voeten. Ze hadden een geweldige tocht gehad, door prachtig oerbos. We vroegen ons af waarom Orlando dit verteld had. Wilde hij ons afschrikken of alleen de echte diehards mee hebben?
Enzo kon nu wel veel beter zijn verhalen kwijt, zoals de namen van een aantal planten, die de Mapuchos aan die planten hadden gegeven. Zoals de liefdesplant (plantje met blaadjes met ogen er in, die naar elkaar toe groeiden).
Binnenkort komen er 2 vrijwilligers die worden opgeleid als gids; ze gaan deze tour dan lopen in kleinere groepjes. Enzo moet tot zijn verdriet dan op kantoor zitten om mensen te werven voor deze tour. Het liefst is hij in de natuur.
Enzo vertelde dat ze bezoek hadden gehad van een Chinees en een Indiër; beiden heeft hij rondgeleid. Ze hadden interesse het land te kopen voor ruim 1 miljoen euro. Orlando weet nog niet wat hij wil, begreep ik. Waarschijnlijk ziet het land er over 10 jaar heel anders uit
De anderen en ik gingen terug, weer over de hangbrug: het lastigste onderdeel van het pad. Het naar beneden lopen van het steile pad viel mee door de goede steunmogelijkheden. Beneden aangekomen wachtten we op Orlando en zijn bus. Een stukje verderop verliet Orlando de bus en nam gids Maria Jose zijn plaats achter het stuur over. Ze stelde voor naar het einde van de weg te rijden, waar we mooi uitzicht hadden. 30 km verderop, een uur heen, een uur terug. Daar had ik geen zin in en koos voor plan B, zie volgende stukje. De anderen zaten in de bus en het uitzicht viel tegen, vooral omdat ze zich realiseerden dat ze deze weg op vrijdag ook zouden rijden onderweg naar hun bootexcursie op het meer van San Rafael.
Orlando en ik voeren met zijn rubberboot over de rivier. Tot ze de hangbrug maakten was dit de enige manier om de rivier over te steken en hij gebruikt de boot nog steeds. Hij roeide eerst tegen de stroom op en liet de boot daarna afzakken naar een inhammetje. Het ging best relaxed.
Ik kreeg een kopje koffie, hij nam er ook een en we praatten wat in het Spaans. Hij vertelde dat hij hier een week woont en daarna 3 dagen in Puerto Rio T. Het mooie chalet had hij zelf gebouwd. Hij slaapt boven, ook Enzo heeft er een kamer.
Orlando liep daarna de groep van Enzo tegemoet, ik bleef in het lekker warme huis achter. De houtkachel blijft gewoon aan. Ik luisterde naar mijn luisterboek en een uur later hoorde ik de hond wat grommen en was de groep gearriveerd. Ook zij kregen koffie in het huis.
Orlando zette daarna de groep over, 2 tegelijk. We wisselden onze ervaringen uit. Dit was voor velen wel de bijzonderste en leukste dag in Patagonië. Maar degenen die na deze dag gingen paardrijden, vonden die dag het leukst!