Prachtige tocht, met snelle boot, die Erik al eerder had ontdekt als de beste: deze bracht je in 10 minuten naar de grotten. De langzame boot deed er veel langer over.

Vanwege de harde wind vertrokken we iets eerder. We vertrokken met wind mee en bij de grotten was het water gelukkiger rustiger. Daar zagen we Hester en Gonzalo in hun kajak! Heel relaxed.

Ik verheugde me op een ritje terug met de bus. Dat had Tom gehad de dag ervoor. Maar Tom bleek met een andere maatschappij gereisd te hebben en onze boot maakte gewoon rechtsomkeert en voer terug, nu met volle tegenwind en echt hoge golven. Ik had angstvisioenen, dacht dat de schipper wel een erg hoog risico nam en dat het onverantwoord was; dat we om zouden vallen. Zou ik alvast mijn bergschoenen uitdoen? Eenmaal in het ijskoude water zou je heel snel naar de kust moeten zwemmen... Maar de schipper bleek een vakman die ons goed door de golven heen loodste. Wilma, met veel ervaring met varen op het Ijsselmeer, zag dat hij goed voer en was geen moment bang geweest. 

Maarten en ik gingen even het kleine gebouwtje voor toerisme binnen en werden direct in het Engels aangesproken, zoals vaker. Het bleek een jonge Duitser die toeristen leuke excursies wil aanbieden, dat is zijn baan. Hij bleek hier al een jaar te wonen en getrouwd met een Chileense. In dat jaar leerde hij Spaans, hij woont hier en al hun vrienden zijn Chileens, dan gaat het snel. Hij bleek goed op de hoogte en vertelde ons dingen die we nog niet wisten:

• alle bergen die we hier zagen waren in private handen, vooral buitenlanders: een Koreaan bezat een stuk land, waarover aanvankelijk een weg liep. Om zijn buurman met interesse in het ontwikkelen van mijnactiviteiten te dwarsbomen, verwijderde hij de weg. Zou het zijn uit milieu-overwegingen zodat buurman een andere bestemming zoekt voor zijn land? Wil hij zelf een grondstof mijnen?

• Sommigen (vooral buitenlanders)  kopen een stuk land met rivier en kunnen de rivier dan leiden langs hun avocado kwekerij. Dat was een voorbeeld in het noorden van Chili. Met uiteraard flinke consequenties voor degenen die verderop wonen en dat water nu missen.

•  Chilenen protesteren wel tegen dit soort ontwikkelingen, ook Europeanen maken zich er schuldig aan: land kopen en ontwikkelen, met slechte gevolgen voor de oorspronkelijke Chilenen

• Chilenen zeggen niet snel wat ze vinden, mogelijk door deze heel lange overheersing door Europeanen. Eerst de Spanjaarden, die Chili veroverden. Later bedrijven die stuwdammen ontwikkelden voor hydraulische energie; andere bedrijven privatiseerden het water.

Tot 16.50 reed de bus rustig en prettig. Vooral op de ons inmiddels zeer vertrouwde gravelwegen, wat de rit rumoerig maakt en hobbelig. We wisten al van de wegwerkzaamheden tussen 13 en 17 uur. Dit betrof een kilometers lang traject, dat verbreed werd tot minstens tweebaans en asfalt. Het moet de bereikbaarheid en ook toerisme enorm verbeteren.

Wat was het heerlijk rijden op het asfalt vanaf hier, behoudens een klein stukje gravel. Ons guesthouse lag iets buiten Villa Cerro Castillo. In het rode huis op de foto sliepen sommigen van ons, hier was ook een zitkamer en onze eettafel. De anderen sliepen in 2 aparte gebouwen met meerdere kamers. Alles was net klaar zagen we. De deuren nog net niet geverfd. Verpakkingsdozen stonden nog in een kamer. De gastvrouw was gevraagd om 2x voor ons vegetarisch te koken (en voor 5 personen vlees), maar ze had het nog nooit gedaan en maakte zich zo'n zorgen dat ze het had willen annuleren. 

We hebben haar dus goed gecomplimenteerd met haar maaltijden, die eenvoudig maar voedzaam waren met makkelijke diepvriesgroentes, maar dat maakte ons niet uit. En als toetje fruit uit blik.

Na ons eten ging ze onze vaat met de hand afwassen. We hadden wel met haar te doen, maar waren moe en aanbieden te helpen zou zeker niet op prijs worden gesteld.