Na het ontbijt richting strand, op 5 minuten lopen. Hester had het ons afgeraden, het zeewater (Stille oceaan) zou veel te koud zijn. Het kwam immers met een koude golfstroom vanaf Antarctica.

Maar sommigen waren flink en vonden het best meevallen: Maarten en Matthijs gingen er helemaal in, Marijke half. 

Na de strandwandeling verkenden we het terrein en probeerden we het parcours uit. Later bleek dat het alleen onder begeleiding mocht en dat je dan een bevestigingsceintuur kreeg en je jezelf moest zekeren aan de kabel erboven. Na een stap zag ik er al vanaf. Maarten deed 2 trajecten.  Dat viel niet mee. Even later zagen we de gezekerde mensen, die het ook zwaar vonden.

Bij mij ging niet direct een lampje branden toen we deze bijzondere setting zagen worden ingericht. Maar het ging inderdaad om de huwelijks ceremonie 's middags.

Wilma, Luka en Jasmijn hadden net een paardrijrit achter de rug, een half uur, en door de duinen. Wij liepen er langs toen Wilma hierover vertelde en besloten het spontaan ook te doen. Er was eigenlijk geen tijd voor zorgen, want we konden direct op een paard, zei de paardenman en onder zijn begeleiding (hij reed achter ons), hadden we een erg leuke rit. De paarden kenden de weg en we hoefden ze alleen maar even te herinneren aan die weg als ze even de andere kant op gingen om gras te eten. Brave paarden, een rukje aan de leidsels was genoeg. En ook zaten we op een goed zadel, dus geen zadelpijn!

De anderen gingen zwemmen in het zwembad op het terrein. (zie linkje met alle foto's)

Om half 4 waren we verzameld op het strand en schrokken wel van de harde wind. Nog nooit had het zo gewaaid, zei de eigenaresse van het hotel. Ze hadden moeite om het tafelkleed op zijn plaats te houden. Toen het 4 uur was, moest Hester Mila nog even voeden, dus het begon ietsje later. Foto's van de ceremonie volgen later, als de 2 fotografen ze hebben gestuurd.

De ceremonie door de ambtenaar van Valparaiso viel Hester mee, het kon veel erger! Ze sprak in het Spaans en een vriendin vertaalde. De ambtenaar benadrukte vooral de plichten: het zorgen voor elkaar in psychologisch en financieel opzicht; de verplichting om vanaf nu in een huis te wonen en voor nakomelingen te zorgen (op zijn Spaans: procrear). Hester zei dat nogal wat mannen vreemdgaan en dat het vooral voor hen een waarschuwing is. Maar de boodschap werd vaak herhaald, ik zou er helemaal geen zin meer in hebben. Natuurlijk zeiden ze toch ja tegen elkaar en gaf Mila hen de ringen. Gonzalo's ouders tekenden als getuigen.

Daarna kregen we allemaal een coctail en deelde het personeel lekkere hapjes uit.

Daarna gingen ze met alle gasten even op de foto en kon het dansen beginnen. Maarten en ik deden even mee met de openingsdans, een wals op klassieke muziek.

Ik ging nog even met mijn familie naar het strand om de zonsondergang te zien. 

Daarna bleven Maarten en ik aan de kant zitten kijken.  Ik was moe en had geen zin, vond de muziek niet geweldig. Maar de meesten van mijn familie vonden het juist wel erg leuk en dansten mee met de Chilenen, Colombianen, Belgen. Er werden ook 2 Nederlandse nummers gedraaid. De meesten vonden het jammer dat het om 1 uur al was afgelopen. Maarten en ik taaiden eerder af, moe, maar heel blij dat het zo'n mooie dag was geweest. Ook kreeg ik nog complimenten over mijn Spaans in mijn toespraak en ook wel over de boodschap.

Hester had een oppas gezocht via facebook en die zorgde echt perfect voor Mila. Mila kreeg van haar een flesje gekolfde melk; ze verluierde haar, liep met haar en geregeld trof ik Mila in slaap in haar armen aan. Maar voor een idee: ze werkte van 14 uur tot 02 uur en vroeg er 30000 pesos voor (circa 32 euro). G&H waren zo tevreden dat ze haar 70000 gaven, wat ze veel te veel vond. Maar natuurlijk zeer goed kan gebruiken. Zo goedkoop is het leven hier helemaal niet.